Tripje naar Wadi Tayyibah

Hallo!

Afgelopen week zijn de ouders van Jeroen in Dubai geweest. Ze logeerden niet bij ons, maar in een luxe, volgens mij zeer aangenaam hotel aan het strand. Dat zeer aangename merkte ik vooral aan het aantal rust(mid)dagen waar ze zeiden behoefte aan te hebben hihi...(lees: dagen lekker lui onderuit op een ligbedje met of zonder boek in onder de palmboom, of in de hete zon, wat natuurlijk ook heel erg lekker is…..) Maar goed, zij hadden natuurlijk ook vakantie.
Ze hebben veel gezien en waren erg enthousiast over de diversiteit van het emiraat en de gebouwen. We hebben vooral veel buiten de deur gegeten. Ook zijn we op plekken gaan eten waar Jeroen en ik nog wel heen wilden, maar zelf nog niet waren geweest. Voor ons dus ook erg leuk.
Eergisteren was het voor Jeroen dan eindelijk weekend. Het was voor hem best een zware week. Zijn je ouders op bezoek in Dubai en dan gaan ze met je vriendin allemaal leuke dingen doen en op leuke plekken lunchen terwijl jij moet werken. Nou ik geef het je te doen hoor, ik zou het echt verschrikkelijk vinden om dan te moeten werken!
Het welverdiende weekend hebben we dan ook erg goed besteed. Vrijdag zijn we dus een tripje gaan maken met de auto naar Wadi Tayyibah. In ons UAE off-road boek stond dat het een tocht was door het gebergte, over resten van de oude weg die vroeger Dubai met de oostkust verbond. Nou dat hebben we geweten…. stukjes oude weg…..
Dat betekende dus dat er sommige geasfalteerde stukjes zaten tussen alle overige stenen. We waren nog niet zo heel ver het pad op toen er een rots onder de auto een raar geluid liet maken. Oeps….. ligt de uitlaat er nu onderuit? Uitgestapt viel het gelukkig erg mee. Alles zat er nog aan. Maar goed, toen moesten we verder. Nog geen 5 meter verder zijn we maar weer gestopt. De weg werd nu wel erg hobbelig met raar uitstekende stenen die iets te ver omhoog kwamen. Als we daar overheen wilden, zouden we onze auto echt verwonden dachten de mannen. Dus… dan maar iets eerder de picknick tevoorschijn getoverd. Heerlijk gegeten daar in the middle of nowhere. Wat is het daar dan stil zeg…. Je zit echt midden in de ongerepte natuur. Tja… en daar zijn natuurlijk ook geen toiletten… (ik vrees dat dit een terugkerend onderwerp wordt in mijn verhalen omdat het toch iedere keer weer een bijzondere ervaring blijkt te zijn dat wildplassen). Ik liep wat van de auto weg, vooruit naar een grote rotswand, met inham. Daar kon ik wel even ongezien plassen dacht ik…… nou…. Niet dus….. ik had net mijn riem en mijn broek losgemaakt en opeens hoor ik achter mij een ritselend geluid. Ik kijk en …… whaaaahhhhh een vos!!!!…. rennen!!!! Dus ik rende met mijn broek net open en een enorm bonzend hart weer heel hard terug naar de auto… pfieuw…. hij kwam me niet achterna. Ja die vos was waarschijnlijk banger van mij hoor….. maar ik geloof dat ik op dat moment niet zo’n held was. Natuurlijk ben ik dan ook wel weer zo dat ik dan later met mijn fototoestel wel weer stiekem terugloop om te kijken of hij er nog is. Maar ik zag niks. Tot de vader van Jeroen daar heenliep en in zijn handen klapte. Daar schrok dat beest denk ik van en hij stak over en rende weg, ik zag hem van een afstandje nog lopen. Toen ben ik er weer met mijn camera heen gespurt en heb ik nog een paar mooie foto’s gemaakt van die blote billen spotter…. Haha! Hebbes!
Na alles nog eens goed bekeken en overdacht te hebben, hebben we besloten om via hetzelfde pad terug te gaan. Nu alleen die auto dus nog met zijn neus de andere kant op krijgen…. Mmmm…..dat vergt een aardig staaltje van een oefening “keren op de weg” (nou ja… weg….). Maar goed, na rijp beraad heb ik aangeboden dat ik dan de auto wel wilde keren als de mannen mij hielpen met aanwijzingen. Het was namelijk een erg smal stuk met uitstekende rotsen aan twee kanten, maar ja we moesten wat hè! Na een aantal keren steken…. Uhm, best vaak eigenlijk, maar het kon niet anders met zo weinig ruimte aan twee kanten, is het gelukt om de auto te keren. Nu nog terug over dat hobbelige weggetje. Gelukkig is ook dat ook allemaal erg goed gegaan en hebben we al met al een lekkere picknick gehad en een leuk avontuur. Alleen wel jammer dat het zo kort was. We hebben maar een stuk van de route kunnen zien.
Gisteren was dan de laatste dag voor de ouders van Jeroen. We zijn toen nog naar het oude centrum geweest als afsluiter van een zeer geslaagde vakantie. Helaas voor hen, bleek eergisteren al dat de terugvlucht niet de geboekte rechtstreekse vlucht met onze witte zwaan was. Het was een vlucht met overstap in Rome geworden. Dit was even een wat mindere afsluiting dan verwacht en gehoopt, gezien het feit dat de vlucht nu dus zo’n twee uur later zou vertrekken, dus om 01.40 ’s nachts en ze een uur of 3 in Rome de volgende dag op de aansluiting moesten wachten.
Al met al was het zowel voor ons als voor de ouders van Jeroen een hele leuke en gezellige week. Ze komen graag nog eens terug om het dunnetjes over te doen.

Groeten!